آلبالوی سیاه

نزدیک دو ماه است از فاطمه کتاب ادواردو را امانت گرفتم که بخوانم. عصر آخرین روز ماه رمضان، شروع کردم به خواندنش. نزدیک صد صفحه اش را خواندم و مجبور شدم بگذارمش کنار. به خودم بود تا تمامش نمی‌کردم بلند نمی‌شدم.

در این روزهای سخت دنیا بیشتر از هر چیزی به آدم‌های مهربان نیاز دارد. به آذم‌هایی که بی منت مهربانی کنند، به آدم‌هایی که مهربانی برای شان یک اصل باشد نه یک فرع.

ماه رمضان دارد تمام می‌شود و من هنوز بهره کافی از این ماه نبرده ام.

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

چه شد؟ خاک از خواب بیدار شد
به خود گفت: انگار من زنده ام!
دوباره شکفته است گل از گلم
ببین بوی گل می‌دهد خنده ام!

این روزها اصلا باورم نمی‌شود که دلش برایم تنگ شود...تماس نمی‌گیرد، جواب پیامک نمی‌دهد... وقتی جواب می‌دهد بی حوصله است...

هر بار که با او تماس می‌گیرم می‌پرسد کاری داشتی؟ و من هر بار پاسخ می‌دهم مگر باید کاری داشته باشم؟ نمی‌شود که دلتنگت بشوم؟ دلم هوایت را بکند و...

از دست خودم خشمگینم که ایمانم را وصل کردم به آدم‌ها. از دست خودم خشمگینم که فکر کردم آدم‌هایی هستند که من بهشان اعتماد دارم و قرار نیست هرگز مرتکب اشتباهی بشوند. از دست خودم خشمگینم که خیال کرده‌ام حقیقتی که به آن ایمان دارم، وابسته به یک نظام و آدم‌هاست...

خدایا مرا به آنچه برایم مقدر نموده ای، دل خوش بدار...

در دوران دبستان مهرهای آفرین و صدآفرین و... را خیلی دوست داشتم. به تعداد مشخصی که می‌رسید خانم معلم جایزه مان می‌داد. جایزه‌ها هر چند بودند اما کوچک حس خیلی خوبی داشتند. من این روزها برگشتم به دوران دبستانم البته فقط برای خودت؛ خداجان...